Ik kwam onlangs iemand tegen op een feestje en die zei – compleet enthousiast, met glinsterende ogen:“Jouw blog heeft me echt geïnspireerd. Ik ben ook gestopt met drinken én met suiker eten!”

Ik was het schrijven voor mijn blog wat aan het uitstellen, omdat het plan was om de vooruitgang te kunnen delen.Heerlijk, zo van die voor- en na foto’s op Instagram. Altijd vol bewondering voor mensen die zo’n mega klik maken, de helft van hun lichaamsgewicht verliezen en dan plots als een soort dieetgoeroe optreden.Het is ook gewoon geloofwaardiger met beeldmateriaal: Kijk! Hier ben ik voor, en hier ben ik na! Wauw! Zo knap!Maar goed. Dat is het bij mij dus niet.

Brainfog. Je weet wel, dat ding waarbij je het briljantste idee ooit hebt… en het drie seconden later kwijt bent. Terwijl je nog aan het schrijven bent. Uh? Waar was ik?

“Of: waarom ik in mijn hoofd elke dag op vakantie ben… in Valencia.”

“Help, ik heb opruimwoede”(Of: hoe ik na 20 jaar ‘morgen’ het huis opnieuw ontdekte)

De perimenopauze in zonder rosé olé...(Of: hoe ik mijn favoriete drankje vaarwel zei)

Nu ik zo bewust bezig ben met schrijven, besef ik dat die kleine veranderingen al rond mijn 45ste begonnen zijn. Kleine veranderingen, dacht ik toen. Maar intussen weet ik beter: dit is verdomme al meer dan vijf jaar bezig!

"De sportmicrobe mag mij gerust inhalen, want ik ben echt niet snel".

Kalkoennek? Tijd voor actie!

Creativiteit? Nooit van gehoord.(Of: hoe ik mezelf kwijtraakte tussen de opvliegers en het huishouden)