Ik kwam onlangs iemand tegen op een feestje en die zei – compleet enthousiast, met glinsterende ogen:
“Jouw blog heeft me echt geïnspireerd. Ik ben ook gestopt met drinken én met suiker eten!”
Ik werd daar instant blij van. Zo’n warm gevoel van: hé, wat ik schrijf… dat komt écht aan bij mensen.
Dat iemand moeite doet om iets te veranderen, gewoon omdat ik mijn chaos en poging-tot-orde online heb gegooid – dat is toch ongelooflijk?
Maar.
Er was ook nog iets anders. Een soort suikerschuldgevoel dat zich zachtjes vanachter kwam melden. Want eerlijk?
Met suiker stoppen… is blijkbaar moeilijker dan gedacht.
Het stopt niet bij mij. Het blijft roepen. Vooral na het werk.
(Maar dat was vroeger ook zo met alcohol – en daar denk ik nu al 22 maanden niet meer aan. Dus kleine applausje voor mezelf, toch?)
En toen dacht ik:
Misschien gaat het niet alleen over stoppen met drinken.
Misschien gaat het niet alleen over suiker.
Misschien gaat het over… ME-TIME.
Lang heb ik gedacht dat ME-TIME de tijd in de wagen naar de supermarkt was. Of vijf minuten extra in de douche zonder dat een kind ergens “MAMAAAAAA?” roept. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik voel dat dat niet genoeg is. Dat ik eigenlijk écht langere tijd voor mezelf nodig heb.
En toch… ben ik daar ellendig slecht in.
Tijd nemen voor mezelf.
Waarom voelt dat soms egoïstisch?
Waarom plan ik alles en iedereen, behalve mezelf in?
Alsof ik voor iedereen de drang heb om nuttig te zijn – behalve voor mezelf.
Mannen lijken dat beter te kunnen.
En dát brengt soms frustratie.
Als ze moe zijn, gaan ze liggen. Sporten? Altijd tijd. En daarna komt Strava nog applaudisseren. Tussen de middag het nieuws opzetten of zich even “terugtrekken” – perfect sociaal aanvaard. Eindeloos op het toilet scrollen- helemaal normaal.
En ik?
Ik ben pompaf zodra mijn to-do lijstje is afgewerkt. Werken, huishouden, koken, taxi spelen, en alles draaiende houden voor vijf mannen in huis.
Onlangs was ik wat aan het klagen dat mannen het veel gemakkelijker hebben dan vrouwen, en toen vroeg mijn gesprekspartner:
“Ben jij nu eigenlijk jaloers dat je man wél luistert naar zijn lichaam en me-time neemt?”
En ik dacht:
EUH? Misschien moet je me gewoon gelijk geven in plaats van het gesprek om te draaien. Spiegels die worden voorgehouden: ergerlijk!
Dus: JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Kei jaloers.
Niet omdat hij het doet…maar omdat ík het nog steeds niet kan. Het is alsof mijn hoofd zegt: Doe eerst wat moet en als er tijd overblijft is er tijd voor jezelf…En dat is zo weinig.
Maar ook hier ben ik de leer want me time is echt zelf zorg. Rust geeft geen knaldosis dopamine maar een stabiele dosis. Suiker doet het tegenovergestelde maar brengt je nergens. Allez, tenzij je in de winkel staat, omdat je ineens een grotere maat van broek moet kopen.
En dat is het nu net:
Mijn hoofd zegt nog altijd: doe eerst wat moet — en als er tijd overblijft, dan mag je aan jezelf denken.
Maar verrassing: er blijft bijna nooit tijd over.
En dat zie je zelfs aan het aantal blogs dat ik niet heb geschreven de laatste maanden… Niet omdat ik niets te zeggen had, maar omdat ik mezelf niet inplande. Alsof ík de restcategorie ben. De "als-er-tijd-over-is"-pagina in mijn eigen agenda.
Maar ook hier ben ik aan het leren.
Misschien is me-time niet egoïstisch.
Misschien is het wel… zelfzorg.
Niet de spa-en-wellness versie uit magazines.
Maar de gewone, realistische versie:
even zitten zonder schuldgevoel, ademen, stilte,
of gewoon even 20 minuten niets doen.
Want eerlijk?
Ik denk dat suiker soms roept… omdat ik zelf niet stilval.
Dat mijn cravings niet alleen in mijn mond zitten — maar in mijn hoofd.
In mijn lijf.
In dat verlangen naar pauze, naar even niet zorgen… maar gewoon zijn.
En dat – heb ik geleerd –
is niet lui.
Is niet zwak.
Is menselijk.
Dus als je mij op een feestje ziet… en ik zeg dat het “goed gaat”maar ik tegelijk op een M&M lig te kauwen?
Dan weet je nu: misschien is het niet mijn suikerprobleem…
maar mijn stilteprobleem.
Want wat ik echt aan het leren ben, is dit:
me-time is geen luxe. Het is geen wellness-bon.
Het is dopamine met vertraagde afgifte.
Het herstelt. Het vult langzaam bij.
Het laat je ademen.
En misschien…
heeft mijn lichaam geen suiker nodig.
Misschien heeft het lucht, ruimte en pauze nodig.
Alleen al het schrijven van dit artikel heeft me weer opgeladen. Maar de keuken is na het ontbijt nog steeds niet opgeruimd 😊