"De sportmicrobe mag mij gerust inhalen, want ik ben echt niet snel".
Het staat echt overal geschreven: naarmate vrouwen ouder worden, is het belangrijk om te blijven bewegen en aandacht te besteden aan spiermassa en botgezondheid. Maar serieus: is werken, een huishouden runnen, ramen lappen (oké, twee keer per jaar), en massa’s boodschappen in- en uitladen dan écht niet voldoende?
Ruim 550 dagen geleden stopten mijn man en ik samen met alcohol drinken. Wat er toen gebeurde tart alle verbeelding. Mijn man transformeerde van een Michelinmanneke (sorry, schat) tot een gespierde adonis. Hij werkte aan zichzelf, at liters kefir met chiazaad en fruit, fietste naar het werk en werd elke dag gelukkiger en gemotiveerder.
Toen iemand vroeg of ik jaloers was omdat hij wél tijd voor zichzelf nam, zei ik zachtjes “ja”. Maar vanbinnen schreeuwde alles in mij:
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaaa!
Zo irritant.
In plaats van hem te volgen, kroop ik weer in mijn cocon van zelfmedelijden. Ik moet veel meer ballen hooghouden dan hij. Wie ruimt het huis op? Wie checkt Smartschool?
Zolang ik in die cocon zit, kan ik ook niet ontpoppen tot een vlinder. Ik blijf dan maar hangen in de fase van een rups met vetrollen.
Al moet ik toegeven: zonder alcohol slaap ik beter, ben ik rustiger en heb ik minder emotionele uitbarstingen. De moodswings zijn een stuk milder geworden. Maar toch voel ik me vaak als een verwelkte bloem.
En toen… kreeg ik een Garmin-horloge cadeau.
Ik denk dat hij hoopte dat het bij mij hetzelfde effect zou hebben als bij hem. Elke dag gemotiveerd zijn om de bewegingscirkels vol te krijgen, de fitnessleeftijd naar beneden te duwen, stappen te kloppen alsof mijn leven ervan afhing.
Dat effect heeft het dus niet.
Wat het wél doet? Het toont me dat ik slechter slaap dan hij en daarom zo moe ben 😊
En het meet mijn stressniveau. Spoiler: dat ligt veel te hoog.
Toen mijn huisarts zei dat ik een sport moest zoeken die ik leuk vind, rolde ik met mijn ogen.
Een sport leuk vinden? Bestaat dat?
En dan mijn favoriete zin:
"Ik heb daar geen tijd voor."
Waarop hij doodleuk zei:
“Je legt je prioriteiten verkeerd.”
Alsof hij weet wat een huishouden met 5 mannen runnen écht betekent.
Tijd voor actie: van cocon naar yogamat
Weg uit die cocon! Tijd om eindelijk die vlinder te worden – eentje met minder vetrollen graag!
Ik had ooit een abonnement bij de fitness, de zogenaamde Milon Circle. Een workout van 35 minuten. Kort, dus dat kon ik nog verdragen – en best pittig, dat ook. Ik hield het verrassend lang vol, al moet ik toegeven: ik vond het geen één keer leuk.
Gelukkig had ik een vriendin die ongeveer even sportief was als ik. Zodra zij niet kon, had ik ook een excuus om niet te gaan. En eerlijk? Dat is ook waar fitnesszaken op rekenen. Je krijgt een jaarabonnement aangesmeerd, maar zodra je motivatie inzakt of je resultaat op zich laat wachten, ga je steeds minder. Na drie maanden zit je in een vicieuze cirkel van schuldgevoel.
Niet sporten? → Schaamte.
Geld verspild? → Nog meer schaamte.
Je betaalt dus negen maanden lang (een hele zwangerschap!) voor een dubbel schuldgevoel.
Maar nu ga ik het anders aanpakken.
Ik ga – nee, ik moet – sporten. Niet om in een sporttopje op Instagram te shinen, maar omdat het echt belangrijk is:
verlies van spiermassa tegengaan, balans en coördinatie verbeteren, botten versterken, stress verminderen, stemming verbeteren, beter slapen, minder risico op chronische ziekten...
Kortom: een hele waslijst waarvoor je eigenlijk zou moeten gaan lopen, puur van de stress alleen.
Als ik even eerlijk kijk naar wat ik wél zie zitten, dan kom ik uit bij:
fietsen, wandelen, zwemmen en krachttraining.
Pilates dan? Ik bekeek het promofilmpje op hun website en kreeg spontaan complexen. Een catwalk van perfecte lichamen in ultradure sportpakjes. Daar wil ik geen abonnement. Ze gaan me daar toch scheef bekijken – al is het maar omdat ik m'n yogamatje van den Action heb.
Ik heb een elektrische fiets die ik standaard op ‘turbo’ zet. Vanaf nu ga ik die op ‘sport’ zetten.
Wandelen deed ik vroeger graag, toen onze golden retriever nog leefde. Ze wandelde uren mee, zonder leiband. Na haar dood adopteerde ik twee kleine gremlins uit het asiel: Lilly en Bobbie. Lilly gaat na een paar honderd meter gewoon zitten – diva allures – terwijl Bobbie wél uren wil wandelen. Toch iets genetisch, denk ik.
En dan is er nog krachttraining.
Ik heb beslist: drie keer per week doe ik oefeningen op mijn roze yogamat met mijn roze gewichtjes van 1 kg . Binnen sporten betekent ook:
geen hippe outfit, geen sportbeha die snijdt, geen make-up die uitloopt. Ik sport gewoon in pyjama. Heerlijk.
Maandag, woensdag en vrijdag wordt mijn mat mijn sportschool.
Er bestaan massa’s betalende apps, maar ik hou het bij de gratis workouts van mijn horloge en bouw het langzaam op.
Oh, en ik heb intussen al mijn lichaamsafmetingen genoteerd met een lintmeter. Zo zie ik straks hopelijk vooruitgang.
En om mezelf een schop onder de kont te blijven geven, deel ik het hier.
Want als ik het niet zou delen, dan ligt die roze yogamat straks zonder schuldgevoel weer in de kast te verstoffen.
Doe jij bewust mee?
Niet om perfect te zijn, maar om gewoon weer een beetje liever te zijn voor je lijf.
In pyjama. Met uitgelopen mascara. Of met een hond die al na 300 meter gaat zitten.