Creativiteit? Nooit van gehoord.
(Of: hoe ik mezelf kwijtraakte tussen de opvliegers en het huishouden)
Vroeger was ik creatief. Ik schreef dingen waar mensen om moesten lachen, ik knutselde, danste op keukenvloeren en kreeg soms plots het idee om een boek te schrijven. Ik werkte, runde het huishouden met 4 kinderen, had een sociaal leven om u tegen te zeggen, organiseerde etentjes en slaapfeestjes bij de vleet. Ik was oprecht gelukkig tussen alle drukte…
En nu? Nu voel ik me ik me de laatste tijd… vlak. Ik leef op automatische piloot.
Ik functioneer. Ik doe wat moet. Maar vanbinnen voel ik me alsof ik aan het overleven ben in plaats van aan het leven.
Niemand had me gewaarschuwd voor deze fase: de perimenopauze.
Ik dacht: oké, mijn menstruatie zal wel wat rommelen, misschien wat moodswings… maar dat het ook mijn creativiteit, levenslust én gevoel van eigenwaarde zou saboteren? Daar had niemand het over.
De mist in mijn hoofd. De leegte in mijn buik. Het stemmetje dat zegt: “Wat heb jij nog te zeggen?”
En toch weet ik: ze is er nog. Die creatieve ik. Ze is gewoon stil. Beetje murw.
Wachtend tot ik weer eens écht naar haar luister.
Dus vandaag zet ik één voetje in haar richting.
Deze woorden zijn mijn poging om haar wakker te maken.
Niet met toeters en bellen, maar met zachtheid.
Misschien herken jij jezelf hierin. Misschien mis jij jezelf ook.
Dan zeg ik: laat ons samen zachtjes terugkeren. Niet naar hoe het was. Maar naar wie we aan het worden zijn. Misschien is het vooral het moeilijkste om te accepteren dat ik mezelf niet meer zo goed herken. Heeft die startende kalkoennek in mijn spiegelbeeld er ook iets mee te maken? Gewoon niet lekker in mijn vel omdat mijn vel veerkracht kwijt is. Tijd voor actie!