Ik was het schrijven voor mijn blog wat aan het uitstellen, omdat het plan was om de vooruitgang te kunnen delen.
Heerlijk, zo van die voor- en na foto’s op Instagram. Altijd vol bewondering voor mensen die zo’n mega klik maken, de helft van hun lichaamsgewicht verliezen en dan plots als een soort dieetgoeroe optreden.
Het is ook gewoon geloofwaardiger met beeldmateriaal: Kijk! Hier ben ik voor, en hier ben ik na! Wauw! Zo knap!
Maar goed. Dat is het bij mij dus niet.
Bij mij gaat het trouwens ook met woorden en niet met beelden. Dus oef: geen voor- en na foto’s nodig.
Want wie vindt het nu leuk om te lezen dat ik mijn eigen plan niet kan volhouden? Dat ik enthousiast begon met het schrappen van suiker, elke dag wandelen, vroeg opstaan, blablabla… en dat het allemaal na twee weken begon te wankelen?
Toch heet het hier Zonder Filter, dus misschien moet ik ook maar eens delen dat het leven niet altijd in mooie grafiekjes omhoog gaat. Dat ik geen spectaculaire transformatie te melden heb — behalve misschien dat ik nu weet dat pure wilskracht maar beperkt houdbaar is.
Tot je collega trakteert met zelfgemaakte brownies, bijvoorbeeld. Dan wint de beleefdheid het altijd van de wil. Iets weigeren waar een ander tijd en liefde in heeft gestoken, en haar jaartje ouder wil vieren… moeilijk.
Maar eigenlijk moet ik, net zoals bij alcohol, mijn eigen behoefte of wil vooropstellen — anders lukt het nooit.
Het zit echt in onze cultuur ingebakken: Feestje? Jarig? Haal de alcohol en suiker maar boven!
Twee weken zonder suiker gingen dus prima. En dan smelt die chocolade in je mond en lijkt het alsof ook de motivator in je brein zich transformeert in een losgeslagen projectiel. Suiker, het mag weer, of wat?
Zullen we dan ineens die twee weken inhalen? Of doen we er nog een paar bij, gewoon om zeker te zijn dat de reserve is aangevuld?
Wandelen en fietsen in combinatie met suikervrij deed mijn slaapscore wél omhoog pieken – en nu ik weer gesnoept heb, knalt die score vrolijk naar beneden.
Het is dus echt waar dat suiker (en alcohol trouwens ook) een impact hebben op je slaap.
Maar goed, ik heb – net zoals bij het stoppen met alcohol – meerdere pogingen nodig gehad voor de echte klik er was. Rome is ook niet op één dag gebouwd.
Bij elke nieuwe poging weet je wat je vorige valkuil was, dus het kan ook heel leerzaam zijn hoor.
Misschien vinden mensen het net leuk om te lezen dat ik val en weer opsta. En weer val. Ondanks dat ik perfect wéét hoe het moet.
Er is blijkbaar een wereld van verschil tussen iets weten en het ook echt doen.
Ik zag onlangs een quote passeren: “You’ll never feel ready because ready isn’t a feeling, it’s a decision.”
Dus uitstellen tot volgende week of na de feestdagen? Dat werkt ook niet. De goesting komt nooit vanzelf — op een bepaald moment moet je gewoon zelf kiezen om te beginnen, klaar of niet.
Op mijn afdeling zijn mijn collega’s vooral vrouwen van 55+. Ik ben met mijn 50+ de junior van de hoop.
En eerlijk? Ik vind daar enorm veel inspiratie voor mijn blog.
Heerlijk om te zien hoe de ene collega haar gezonde kip met cracotten eet tijdens de middagwandeling, ondertussen klaagt en zaagt over haar lijn…
… en dan om 15u vrolijk een stuk taart naar binnen werkt “omdat ze toch wel mee wil vieren — uit beleefdheid.”
Ik hou van mensen waarin ik mezelf herken.
Bij het clubje van 50+ lijkt het ook allemaal alsof we ooit professionele tennisspelers waren, want we hebben allemaal pijn in minstens één schouder.
Bij mij begon het ook een paar jaar geleden: zo’n knagende, zeurende pijn in mijn rechterschouder.
Eerst dacht ik: verkeerd gelegen. Daarna: te veel gezeuld met boodschappentassen en maxi cosi’s.
En vervolgens: echt veel te veel gestreken.
Maar het sleept al lang aan. Er zijn foto’s gemaakt — er zit wat slijtage op, maar niets dat de pijn echt verklaart.
En niemand die zegt: “Ah, maar schouderpijn is ook één van de menopauzeklachten!”
Jawel hoor, tot frozen shoulder toe.
Geloof mij: de vrouwen die bij de kinesist rondlopen met een pijnlijke schouder zijn vrijwel allemaal van middelbare leeftijd.
We herkennen elkaar aan de manier waarop we onze jas aantrekken — traag, voorzichtig, met zo’n geluid dat ergens tussen auw en zucht hangt.
Je moet die dames ook eens zien rechtkomen uit een stoel. Geen vlotte beweging hoor.
Het lijkt altijd alsof die bekken eerst weer in elkaar geklikt moeten worden en dán pas normaal kunnen wandelen.
Of is dat alleen bij mij?
Ik heb trouwens echt heel lang niet kunnen strijken.
En nu het wél weer zou kunnen — in kleine dosissen — ben ik het eerlijk gezegd gewoon niet meer gewend.
Ik ben een krak in plooien gladstrijken met de hand. Werkt perfect!
Misschien is dat het dus, de echte vooruitgang na vijftig: niet meer de perfecte voor-en-na foto’s najagen, maar gewoon leren leven met de tussentijd.
Met dagen waarop je suiker eet, niet wandelt en je schouder weer opspeelt.
Met een wasmand die blijft wachten en een lijf dat soms iets trager volgt dan je hoofd.
Vooruitgang is blijkbaar niet spectaculair.
Het is leren stoppen met jezelf af te breken omdat het niet perfect lukt.
Het is weten dat je altijd weer opnieuw kunt beginnen — met wat minder druk, en wat meer humor.
En eerlijk? Dat voelt eigenlijk beter dan eender welke “na”-foto. Hoewel?