Brainfog: het beste idee ooit… kwijt na drie seconden

Brainfog. Je weet wel, dat ding waarbij je het briljantste idee ooit hebt… en het drie seconden later kwijt bent. Terwijl je nog aan het schrijven bent. Uh? Waar was ik?

Soms ben ik iets aan het vertellen en dan bam: weg. Mijn schoonmoeder heeft Alzheimer en ook al denk ik soms dat het mij ook aan het overkomen is, weet ik gelukkig dat mijn brainfog vooral toeslaat als ik mega aan het multitasken ben. (Vroeger kon ik vier dingen tegelijk, nu nog maar twee. En dat is op een goeie dag.)

De laatste weken was het wat druk, waardoor ik minder tot schrijven ben toegekomen. Ik was vooral bezig met uitvoeren wat ik al geschreven had. Iets met kalkoenen, sportmatten, declutteren, en oh ja… dat mediterraans dieet maar dan zonder caravan en niet in Valencia.

In mijn hoofd had ik dat natuurlijk perfect gepland: binnen één week een nieuw sportlijf kweken en in bikini (al denk ik dat een badpak in mijn geval nét iets comfortabeler zou zijn) liggen blinken op het strand van Valencia. Helaas, de realiteit loopt iets… trager. De traagheid der dingen, zeg maar. Slakkengang. Wat is er nog trager dan een slak? Doe dat maal honderd en daar zit ik dan. Maar traag is net goed, zeggen ze… Alleen moet ik nu nog werken aan mijn geduld en mijn klaagzang over de traagheid van mijn lijf.

Ik heb mijn weegschaal verstopt, want telkens als ik mij weeg zakt de moed me in de schoenen en ga ik mopperen… en al mopperend eet je dat stuk chocolade nog sneller op. Het FDHM-dieet (Freet De Helft Minder) heb ik ondertussen overboord gegooid, want dat werkte niet meer. Wat de weegschaal en mijn brein wél deugd deed, was de suiker laten.

En dus hou ik me daar voorlopig maar aan vast: traag vooruitgaan is ook vooruitgaan. Al moet ik het soms wel drie keer tegen mezelf zeggen… omdat ik het na drie seconden alweer vergeten ben. Dus: lief zijn voor dat lijf dat hormonaal in een storm zit. Geen quick fix, maar een lange termijnvisie.

Intussen ben ik aan dag 10 van elke avond na het eten 5 km wandelen. Ik slaap beter, voel me rustiger en mijn hoofd wordt leeg. (Al helpt de oestrogel ook een beetje.)

In het begin was ik vooral aan het klagen over hoe slecht ik mij voelde en hoe oneerlijk het is dat we als vrouw weer een nieuwe fase ingaan met onweer, storm, lichtflitsen en een zeer kort lontje… Tot ik het boek las: "Ik stop met klagen".

Wist je dat een mens gemiddeld 20 tot 30 keer per dag klaagt? Over het weer, over je baas die aan micro management doet, over hoe duur het leven is, over de rommel van je kinderen, over die bestuurder die zijn pinker niet gebruikt en niet weet dat de gaspedaal rechts zit, over die vrouw aan de kassa die haar boodschappen eerst ordent in zakken voor ze het in de kar legt (oké, hier blijf ik voorlopig toch nog professioneel in klaag-modus).

Maar dat is dus slecht voor je mentale én fysieke gezondheid. Want je cortisol piekt telkens en je brein went eraan, waardoor je nóg meer gaat klagen. Help, zo’n vrouw wil ik echt niet worden.

Ik ben bewust gaan letten op mijn eigen geklaag (maar ook op dat van een ander- die kunnen er ook wat van hoor) en zie deze fase nu als een mentale en lichamelijke uitdaging: een nieuwe reis waarin ik dingen uitprobeer en kijk wat werkt om me beter en vooral gezonder te voelen.  Je lichaam geeft je vanaf deze fase echt aan wat niet goed voor je is. Hier nu naar luisteren en er aandacht aan schenken is een cadeau, geen straf!

Alcohol laten was zo’n try-out die wonderlijk veel rust bracht. En nu dus ook wandelen, suiker laten, brainfog omarmen en niet klagen… Maar het verschil merken gaat traag. Gelukkig ben ik daar nu net expert in: traagheid. Vraag het maar aan mijn weegschaal.

Terwijl ik dit schrijf regent het pijpenstelen en denk ik: rotweer, ik moet straks gaan wandelen in de regen. Oeps, ik ben nog in de leer wat het klagen betreft.

Hoe zit het met jou: klaag jij 20 tot 30 keer per dag zonder het te beseffen? Of heb jij al een truc gevonden om je innerlijke klaagstem de mond te snoeren?