“Of: waarom ik in mijn hoofd elke dag op vakantie ben… in Valencia.”
We kennen het allemaal: je kijkt in de spiegel en denkt: Pfff… die vetrol is precies in de groei, en die broek heeft het ook lastig.
Klagen, zagen, strategisch camoufleren… en ondertussen nog snel een hap van die chocoladereep.
En dan — BAM — besluit je: Morgen start ik écht. En als het morgen niet lukt dan is het ineens iets voor maandag.
Niet zomaar een beetje. Nee, snoeihard: geen suiker, geen koolhydraten, geen chocotoffen (oh ja, dat zei ik al), drie keer per week krachttraining, 10.000 stappen en meteen nieuwe loopschoenen aanschaffen…
Dat was altijd mijn reflex: streng zijn. Want streng = resultaat, toch?
Nee dus.
Zo begon ik mijn vorige blog ook. Maar deze keer schreef ik het op, deel ik het en dan gaat het lukken. Dacht ik. Excuses zijn nu eenmaal gemaakt om ze te gebruiken, toch?
En dan… vakantie. Weekend, BBQ. Of de volgende dag op kantoor: iemand jarig.
Hoe ongezellig is het om een stukje taart te weigeren???
Het voelt bijna als hoogverraad.
Dus zeg ik tegen mezelf: Vooruit dan, het is niet voor mij dat ik het doe, maar voor de jarige.
Vroeger had ik mijn gewicht altijd netjes onder controle.
Mijn maximumschommeling? Vier kilo.
Zo bleef ik mooi in dezelfde kledingmaat: soms wat losser, soms wat strakker.
Op vakantie: broeksknopen los tegen de avond of een luchtig kleedje.
Na de vakantie: riem weer aan. Mijn calorietracker was mijn geheime wapen: voeding scannen en onder de 1300 kcal blijven, dan viel ik af.
En dat werkte. Altijd.
Tot nu.
Die vier kilo zijn er zes geworden. En die zes kilo voelt voor mij als véél meer, want al mijn broeken spannen alsof ze een maat gekrompen zijn in de was.
De calorietracker werkt niet meer op dit lijf. Twee weken lang vulde ik alles netjes in… en toch bewoog de weegschaal enkel — heel stilletjes — omhoog.
Nog even en mijn kleerkast wordt opnieuw een Vinted-sale (en eerlijk: ik gebruik mijn lintmeter liever voor andere dingen).
Het moet dus anders.
Wat vroeger werkte, doet het nu niet meer.
Eigenlijk vraagt mijn hele lijf om een totale reset.
Niet op dieet, maar op een gezondheidsmissie naar het zuiden.
Mijn lijf wil met de caravan naar Spanje verhuizen.
En dat past eigenlijk wel, want kamperen is voor mij tot mezelf komen: rust, eenvoud, één zijn met de natuur.(Ik weet dat sommigen onder jullie nu denken: “Doe mij maar een hotel mét airco en buffet.” Begrijpelijk! Maar ik vind mijn zen in een campingstoel onder de bomen.)
Waarom het zuiden? Omdat ze daar gewoon slimmer eten. Vers, simpel, puur, mediterraan.
En blijkbaar is dat precies wat mijn hormonen nu nodig hebben.
Want dit is de harde waarheid: door die hormonale achtbaan reageert je lijf minder goed op insuline.
Suiker en snelle koolhydraten worden niet meer netjes als energie gebruikt, maar plakken zich meteen als zuignappen op je buik en billen.
Dus: alles mogen eten zolang je onder je calorieën blijft? Vergeet het.
Wat moet er weg om die vetopslag, vermoeidheid en ontstekingen te verminderen?
Suiker. Bewerkt voedsel. En snelle koolhydraten zoals witte pasta, wit brood en frieten.
Wat mag er blijven? Véél meer dan je denkt:
- Olijfolie, groenten in alle kleuren, fruit in overvloed.
- Vis, kip, peulvruchten, volkoren brood en pasta.
- Noten, zaden, yoghurt, kaas (ja, ook kaas ).
- En voor wie wil (niet meer voor mij dus): een glas wijn – maar als smaakmaker en niet als stressmanager.
Kortom: het zuiderse menu. Lekker, vers en absoluut geen straf.
Vanaf “morgen of maandag” doe ik dus alsof ik elke dag in Valencia kampeer.
En eerlijk: ik ben op reis met mijn caravan naar Valencia dat klinkt een stuk leuker dan “ik ben op dieet”.
Doe jij mee vanaf mañana, of wacht je liever tot maandag?”