Nu ik zo bewust bezig ben met schrijven, besef ik dat die kleine veranderingen al rond mijn 45ste begonnen zijn. Kleine veranderingen, dacht ik toen. Maar intussen weet ik beter: dit is verdomme al meer dan vijf jaar bezig!
En eerlijk? Ik had er toen géén idee van. Nooit echt bij stilgestaan. Niemand die me had gewaarschuwd. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik het meteen herkend. Maar ja, dat is het ding met de perimenopauze – het sluipt binnen als een dief in de nacht... die je slaap steelt, je humeur saboteert en je ’s nachts om 3 uur wakker maakt met de drang om je leven te herevalueren.
Dus, als je rond je 45ste plots veranderingen merkt in je gedrag, je energie, je gewicht, je geduld, je zin om te socializen (of net om met rust gelaten te worden), je slaapgedrag... dan mag je dat allemaal gerust op één grote hoop gooien: de "Wat is er in godsnaam met mij aan de hand?"-fase. Ook wel bekend als: perimenopauze.
Gebruik dat woord gerust als kompas. Geen drama. Gewoon een richtingaanwijzer. Je bent niet gek. Je lijf probeert je iets te vertellen.
Bij mij begon het met slechter slapen. Eerst af en toe. Dan elke nacht. Wakker worden rond 3u, zwetend, piekerend, klaarwakker. In het begin bleef ik nog hopen op inslapen. Nu weet ik: Netflix is mijn nachtmaatje. Ik kan je heel wat series aanraden – vraag gerust.
En overdag? Dan moest ik functionéren. Doorgaan. Want zo doen we dat.
Tot je partner op een doodnormale dinsdag vraagt:
“Zijn er nog aardappelen? Is er nog melk?”
En jij — met te weinig slaap in je lijf, een hoofd vol mist en een hormonale rollercoaster die door je systeem raast — reageert met:
“Staat er google op mijn hoofd? Zie ik eruit als een wandelende inventarislijst misschien? Stel geen vragen waarop je zelf een antwoord vindt zodra je gewoon de kast opendoet.”
BAM, de neus van je huisgenoten is er regelmatig afgebeten.
Welkom. Dan ben je er ook in.
De fase waarin je elke zucht van iemand anders als een persoonlijke aanval beschouwt, en de vraag “Wat eten we vanavond?” geeft je de drang om met de pot bevroren spaghettisaus te smijten.
Overdag stoer doen, ’s nachts kasten opruimen in je hoofd
Door dat slechte slapen ging mijn energie overdag natuurlijk ook onderuit. Maar dacht ik toe te geven dat ik moe was? Vergeet het.
In je mid-40 zeggen dat je “moe” bent? Dat voelde toen als een soort persoonlijk falen. Dus bleef ik doorgaan op mijn gewoonlijke tempo. Werken, zorgen, regelen. Lekker verder doen, vooral niet vertragen.
In mijn hoofd was het gewoon een fase: stress op het werk, te weinig sport, teveel sport (haha, dat was het al zeker niet), verkeerde voeding, of te weinig magnesium.
’t Is te zeggen: alles behalve hormonen.
Tijdens die slapeloze nachten begon ik mezelf almaar meer existentiële vragen te stellen.
Als ik die vragen beu was – wat vaak rond 2u37 het geval was – begon ik in gedachten mijn kleerkast op te ruimen. Daarna de keukenlades, het schoenenrek en dat rommelmandje met opladers. Alles om maar te ontsnappen aan dat gevoel van: “Stop me jezelf ’s nachts domme vragen te stellen als je moet slapen.”
Want eerlijk: ik dacht dat ik mijn energie verloor omdat mijn job toen gewoon een energievreter was.
Maar achteraf bekeken... misschien was het omgekeerd. Misschien laadde mijn batterij structureel minder op omdat ik niet luisterde naar mijn lijf en moeite had met vertragen.
En dan krijg je van die vragen van coaches of goedbedoelende vrienden:
"Wat geeft jou energie?"
"Wat kost jou energie?"
"Wat doe jij écht graag?"
Euh... nog nooit tijd gehad om daar bij stil te staan. Slapen? Rust? Mijn hoofd afzetten (zit daar een draaiknop aan?).
De huisarts heeft in de voorbije vijf jaar minstens vier keer bloed geprikt. Elke keer met de vraag: "Zeker weten dat ik niet iets mankeer hé?" Want zo voelde het echt. Alsof er een paar energetische vijzen ontbraken.
Maar telkens kwam het antwoord: “Je bloed is perfect.” Alleen... ik voelde me allesbehalve perfect.
Te veel hooi op mijn vork, neem wat rust, zoek iets ontspannend, zei men dan.
Dat was de keer dat ik diamond painting kocht. Iets om écht helemaal zen van te worden.
Alle diamonds lagen na welgeteld een uur in de prullenbak. Ik werd pas zen toen ik het had weggesmeten. Geduld krijgen, zen worden en ontspannen dat lukt niet met diamond painting hoor.
Het is niet altijd je job, maar soms ook wél
Bloed in orde. Gezin draaide. Dus ja – dan was het de job, hé?
Op mijn 48ste nam ik een moedige beslissing: ik stopte als zelfstandige en volgde het pad waar ik al lang van droomde. Ik werd zij-instromer in het onderwijs. Eindelijk iets met betekenis.
Ik zag het al helemaal voor me: lesgeven aan de eerste graad, lieve kindjes die enthousiast "Bonjour madame!" riepen en blij werden van goed vervoegde werkwoorden.
Reality check: het werd een pittig jaar.
Heel pittig.
Ik werd er gewoon ingesmeten en moest zwemmen. En dat deed ik – een schooljaar lang – op pure wilskracht. Mijn hoofd net boven water, elke dag weer.
Ik lapte mezelf op tijdens de zomermaanden en ging elders lesgeven, dit keer mét verkorte lerarenopleiding erbij. Fulltime werken én twee avonden per week naar de les – dat zou me kracht en energie geven, dacht ik. De jongens hadden me tenslotte minder nodig. Tijd voor mezelf is lekker toch? Studeren, zalig voor je brein en persoonlijke ontwikkeling…
Maar weet je wat ik toen pas echt begon te beseffen?
Van job veranderen en opnieuw studeren was niet wat ik op dat moment nodig had.
Ik zat gewoon slecht in mijn hormonenvel en begreep de signalen van mijn lichaam niet.
"Ik wilde verandering, maar in plaats van te gaan pottenbakken of eindelijk eens gewoon tijd voor mezelf te nemen, veranderde ik van job, schreef me in voor een opleiding én… ik stopte ook met alcohol (nu anderhalf jaar geleden). En eerlijk? Dat was misschien nog het beste idee van allemaal. Mijn slaap zei meteen dikke merci en mijn hoofd werd helderder.
Soms moet je gewoon wat gas terugnemen in plaats van gas bij te geven.
"Ben ik blij dat ik mijn droom heb gevolgd? Ja.
Want ik heb hem kunnen afvinken. En ik weet nu: ga niet alles omgooien, studeren terwijl je hormonen rammelen en je ’s nachts netflix kijkt.
Terwijl ik daarnet mentaal zat te herbronnen op mijn yogamat viel mijn oog op mijn hals.
Wanneer is die kalkoennek begonnen met z’n eigen leven te leiden?
"Ik weet het, ik weet het — zelfliefde, body positivity, alle lichamen zijn mooi. Zo kijk ik tegenwoordig elke ochtend in de spiegel en zeg tegen mezelf: ‘Topper, jij ziet er goed uit!’ … op die wallen en die kalkoennek na dan. Maar hé, de eerste zin tegen je spiegelbeeld zeggen is een begin."
Herkenbaar?
Dan ben je waarschijnlijk óók lid van de club waarvan je niet wist dat je erin zat: de perimenopauzale powerploeg.
Een lidkaart zonder lidgeld — dat is dan ook zowat de enige meevaller in dit verhaal. Maar hé, we staan er wél. Mét wallen, zonder filter, en met meer kracht dan we zelf soms beseffen."